بدرقه ملی سینماگری که به زانو در‌ نیامد

جبار آذین/درهای وطنش”سینما”را به رویش بستند و او را آواره برهوت تنهایی و انزوا کردند.فرات را بستند تا نتواند با آب حیات هنرش،خود و ملت را سیراب کند.تحقیرش کردند تا در برابر ناحق زانو بزند و ناداری،او را به تسلیم وا دارد،اما تقوایی بزرگ و زخم خورده ترجیح داد از دیده خون ببارد و داغ ذلت تسلیم و بیعت با یزیدیان سینما و هنر و فرهنگ که دستاوردهای یک عمر تلاش هنرمندان را قمار تجارت خود کرده‌اند را بر دل‌های سیاه آن‌ها گذارد و حسرت نبودنش و زوال سینما را به رخ کشد.

ملت بزرگ هنر و هنرمنددوست و شریفان عرصه‌های هنر و قلم با حضور و هنر و قلم خود در آیین‌های بدرقه و خاکسپاری ناصر تقوایی کبیر،بلند قامت ظاهر شدند،بلندای تمام قدی که بزرگی و قوت آن می‌تواند با لایروبی هنر و فرهنگ کشور از انگل‌ها و اشتباهی‌ها و کشندگان هنر و هنرمند،به احیای حیات سینما یاری رساند.

شاید آن‌چه لازم بوده تا در حق و رثای تقوایی عزیر،عنوان شود،در این چند روز گفته و نوشته شده باشد،اما چیزی که نیازمند اشاره است و با عروج غرورمند ناصر تقوایی رقم خورد و چشم ایران و جهان را خیره کرد،دو رخداد مهم و بزرگ و ارزشمند ملی بود.

مرگ که نه در واقع حیات جاوید ناصر تقوایی،از روی دو واقعیت شگرف پرده برداشت و آن حمایت ملی و پرشور ملت از هنرمند آسمانی خود و دیگری ذلت و حقارت نامدیران و نامسئولان و یزدیان سینما و فرهنگ و هنر است که با بستن آب حیات هنر بر روی هنرمندان به زور قبیله‌های ورشکسته پول و زور و سانسور، اندیشه و هنر را به بند سیاست و سرمایه کشیده‌اند.

حضور گسترده و آیین با شکوه بدرقه مردمی و ملی زنده‌یاد ناصر تقوایی نازنین این حقیقت بزرگ را در ایران و جهان جار زد که به‌رغم تلاش‌های نامدیران و بی‌هنران و هنرفروشان ضد سینما و هنر برای کشتن تدریجی هنر و هنرمندان کشور هنر و هنرمندان راستین ملی و مردمی،هرگز نمی‌میرند و در قلب‌های مردم قدرشناس،همیشه زنده و جاویدند و روزی نه‌چندان دور با یاری هنر آفرینان شریف و مردمی،آن‌ گونه که تقوایی عزیز می‌خواست از خاکستر سینما و هنر تحقیر شده کنونی ققنوس هنر و سینما از نو متولد خواهد شد.

این یک روی سفر آسمانی تقوایی و روی دیگر آن،نمایش چهره‌های نفاق و ریای نامدیران و سوداگران و مبتذل‌سازان سینماست،که با رفتن تقوایی،بیش از گذشته برملا شد و مردم،فریب بیانیه‌ها و اطلاعیه‌ها و اشک تمساح آن‌ها را نخوردند و افشاتر شدند.

این دو دستاورد بزرگ،دروغ‌های، ضد تقوایی‌های سینما را نمایاند و رسوایشان کرد.

رهایی تقوایی از مسلخ‌های دشمنان هنر و اندیشه و سلاخان سانسور، این پیام مانا را داشت که هنر هرگز در پای سیاست و سرمایه و سانسور و جبر،گرچه بزرگانی مانند تقوایی‌ها زخم‌ها خوردند،اما به زانو در نخواهد آمد و مقام رفیع هنر و هنرمند،ملی و جاودان است.