تندروها و تعریف اشتباه از زمین بازی

اسماعیل بیک محمدی/رئیس سازمان طنین ایثارگران کشور

عملکرد جناح های سیاسی در سال های اخیر به شکلی بوده که باعث ناامیدی مردم شده است.به همین دلیل در شرایط کنونی رضایت مردم و تلاش برای افزایش رضایت مردم از اهمیت ویژه ای برخوردار است.در چنین شرایطی مدیریت کشور باید با نگاهی فراگیر به مسائل اجتماعی که آسیب زننده است توجه کند و اجازه ندهد این روند ادامه پیدا کند.یکی از مهم ترین آسیب هایی که امروز در فضای سیاسی وجود دارد تندروی هایی است که باعث بر هم خوردن آرامش سیاسی کشور می شود. تندروها در گذشته به دنبال یکدستی در فضای سیاسی کشور بودند  تا به اهداف خود برسند. با این وجود نه تنها یکدستی قدرت به آنها کمک نکرد و بلکه در شرایط کنونی ضعیف تر از گذشته شده اند و جایگاه خود را در بین مردم از دست داده اند اما همچنان بر همان رفتار و گفتار اشتباه گذشته اصرار دارند. این گروه به دلیل اینکه مبتنی بر یک نظام حزبی نیستند در نتیجه برای حاکمیت و جامعه مشکل ساز هستند.رویکرد تندروها اگر معطوف بر یک منبع یا گروه شناخته شده ای به نام حزب بود تندروی آنها می‌توانست به پوست اندازی نظام سیاسی کمک کند اما چون نیروهایی ناشناخته و در سایه هستند نقش مخرب پیدا می‌کنند. در واقع این گروه به جای اینکه باعث حرکت و پویایی جامعه شوند در مسیر بنیادگرایی و ایجاد چالش های جدید حرکت می کنند.

یکی از ویژگی های تندرو بودن مقابله و مقاومت با حرکت های اصلاح ‌طلبانه جامعه است. به عوان مثال جامعه ایرانی از انزوا و گوشه نشینی رنج می‌برد به همین دلیل در راستای این اتفاق اقداماتی صورت می‌گیرد که این مشکل حل شود و به حالت طبیعی خود برگردد اما این گروه های رادیکال با برگشتن جامعه به حالت طبیعی مقابله می‌کنند و با پذیرش تغییر در نظام اجتماعی مقابله می‌کنند.
در حقیقت تندروی سیاسی بر اساس تحلیل سیاسی نادرست، خویش را خودخواسته در یک محیط ذهنی ایزوله فکری قرار می دهد که در آن هر گزاره مخالفی می بایست توجیه شود. در حقیقت فرد تندرو خویش را مخیر بین دو امر می بیند: یا از پیروی فرد یا مکتب سیاسی مورد علاقه خود دست بردارد و واقعیت های سیاسی موجود را بپذیرد و یا اینکه به طرفداری خویش ادامه داده و تمام حقایق مخالف با آن را توجیه یا تخریب نماید. علاقه زاید الوصف تندروها به افراد یا احزاب البته آنچنان است که باعث می شود راه دوم را برگزینند. آغاز افول تندرو ها و تضعیف آن ها نیز همین دوران است.تندروها اما از این واقعیت غافل هستند که راه سومی هم وجود دارد و آن حمایت از مکتب یا فرد سیاسی مورد نظر همراه با پذیرش انتقادات و تلاش برای اصلاح آن مکتب یا فرد است. نپذیرفتن این راه حل میانه و در نتیجه تلاش نکردن برای اصلاح دیدگاه مورد نظر پس از چندی آن ها را از درون پوسانده و تعداد طرفدارانشان را کاهش می دهد که این اتفاق در جامعه ایران رخ داده است.
پدیده‌ تندروی در سیاست ایران تنها به جدل‌های داخلی محدود نمانده و بلکه بار‌ها در عرصه‌ی بین‌المللی نیز کشور را با هزینه های سنگینی مواجه کرده است. تصمیمات و رفتار‌های افراطی به‌ویژه زمانی که پای منافع ملی و پرونده های حساس دیپلماتیک در میان بوده، نه‌تنها فرصت‌های تاریخی برای کاهش فشار‌ها را از بین برده، بلکه زمینه‌ تحریم‌های تازه‌تر و انزوای بیشتر ایران را فراهم کرده است. در واقع تندروها تعریف اشتباهی از زمین بازی دارند و به جای اینکه در زمین منافع ملی بازی کنند در زمین منافع فردی و گروهی خود بازی می کنند تا به اهدافشان برسند.امروز جهان درگیر رقابت‌های جدی بر سر منابع محدود و فرصت‌های راهبردی است. در چنین شرایطی کشوری می‌تواند سهم بیشتری از این فرصت‌ها به دست آورد که با عقلانیت و تدبیر روابط سازنده و متوازن با دیگر کشور‌ها برقرار کند.به همین دلیل نباید کشور را در دام تندوری ها انداخت.