زمان تغییر در کابینه پزشکیان فرا نرسیده است؟

گزارش «بشارت نو» از همراهان بدون همراهی دولت؛
رمضان یاحقی/روزنامه نگار

باز جمله هایی شگفت انگیز از زبان رئیس جمهور در فضای ابری کشور طنین انداز شد؛ «من به دنبال رئیس جمهور شدن نبودم. ما به دنبال این بودیم که در توی مملکت همان وحدت و انسجام شکل بگیرد، مردم بیایند توی صحنه.» این ها را آقای پزشکیان برای چندمین بار و این بار در آذربایجان غربی گفت. از آن جمله هایی که هم می خنداند و هم دل را می سوزاند. می خنداند چون اوضاع کشوری چنان بوده که کسی ناخواسته و تقی به توقی رئیس جمهور شده، این بیشتر به طنز و کمدی می ماند، و دل را می سوزاند چون این کشور، کشورِ خودمان است، کشوری که بیشتر از هر زمانی رئیس جمهوری می خواهد که به داد او برسد و اوضاعش را سروسامانی بدهد. در هر صورت، حالا ما پزشکیانی را داریم که نمی خواسته رئیس جمهور باشد، بدون برنامه ای به رقابت های انتخاباتی پاگذاشته، با شعارهایی تند و گزنده که خواست و حرف عموم مردم است، بارقه ای از امید در دل آنها ایجاد کرده، مشارکت را که به کمتر از چهل درصد رسیده بود به حدود پنجاه درصد رسانده، و در میان بهت و شگفتی خودش رئیس جمهور کشور شده است. شاید اگر پزشکیان نمی آمد، مردم هم پای صندوق ها نمی آمدند و تذکری جدی و تکان دهنده به دست اندرکاران کشور داده می شد تا خطر را احساس کنند و به فکر چاره ای اساسی باشند.
اما آقای پزشکیان علیرغم شعارهای تندش و قول هایی که به مردم داده بود، بعد از گرفتن رای مردم و پیروزی در انتخابات، در انتخاب وزیران و همراهانش، به جای توجه به هدف هایی که گفته بود، به دنبال همدلی و وفاق گشت. علیرغم توصیه کارشناسان، دوستان و همفکرانش برای تشکیل کابینه ای کارآمد و همدل و همراه، کابینه ای تشکیل داد تا دل همه گروه های سیاسی، مذهبی و اجتماعی را بدست بیاورد و به قول خودش وفاق ملی ایجادکند. حالا وفاق ملی پزشکیان بلای جان کشور شده است و از در و دیوار بلامی بارد؛ اوضاع افتصادی، فرهنگی، سیاسی و … کشور تعریفی ندارد؛ رشد اقتصادی در سالجاری تا اینجای کار منفی بوده است، ارزش پول ملی روز به روز بیشتر سقوط می کند، تورم افسار گسیخته با مردم هرکاری می کند و جز قول های بیهوده از گروه های اقتصادی دولت چیزی عاید نمی شود. بیکاری و فقر بیداد می کند، و وعده های اشتغالزایی نمودی در جامعه ندارد. در بعد امنیتی و نظامی، آشکارشدن نفوذ و جولان سرویس های جاسوسی بیگانه در سطوح مختلف کشور در جنگ دوازده روزه شرم آور شد، و هنوز هم هیچ اطمینانی نیست که این تهدید حیاتی از کشور برداشته شده باشد. هر روز جایگاه سیاسی کشور در عرصه بین المللی بیشتر و بیشتر بی اعتبار می شود. تیم سیاسی پزشکیان نتوانست با درایت و شهامت لازم، جلوی درگیری کشور در جنگی ویرانگر را بگیرد و عملکردش در این زمینه قابل دفاع نیست، چرا که بسیاری از کارشناسان، با توجه به روند مذاکرات با امریکا وقوع جنگ را پیش بینی کرده بودند و آن را حتمی می دانستند.
بعد چند ماه از شروع بکار آقای پزشکیان و دولتش، حالا او باید پی برده باشد که باید با شجاعت و مردانه به قول هایی که به مردم داده بیاندیشد و در اعضای کابینه اش تجدیدنظر جدی کند. او به وزیرانی نیاز دارد که کاملا با او همدل باشند و در در راستای شعارهایی که در انتخابات داده است، گام بردارند. مگر می شود دم از مبارزه با فساد و باندبازی زد و قول رفع تحریم ها و فیلترینگ و … داد اما همرهان و مجریانی برگزید که در اجرای این اهداف ناتوان و یا بی میل باشند؟! وزیران رئیس جمهور تیم اصلی مشورتی و اجرایی او را تشکیل می دهند و شکی نیست که باید کاملا با او همدل و صادق باشند و برای تحقق وعده های انتخاباتی اش بکوشند.

پزشکیان حتی هنوز نتوانسته به قول ساده رفع فیلترینگ خود عمل کند و مدام وعده های سرخرمن می دهد. با این رفتار پزشکیان، مردم حق دارند که در نیت و گفتار و قول هایش در زمان انتخابات شک کنند و او را عامل دستهای پشت پرده ای بدانند که برای آرام کردن اوضاع به صحنه آورده اند و آنچه می گوید و فریاد می زند، تنها لقلقه زبانش است و به قولی گفتنی «گفتار درمانی» است.
اگر رئیس جمهور همراهانی توانا، شجاع، و مصر و پیگر در عرصه سیاسی و بین المللی داشت، دیپلماسی بر جنگ فائق می آمد و اینهمه صدمات جبران ناپذیر به ساختارهای نظامی و هسته ای کشور وارد نمی شد. اگر اوضاع همینگونه پیش رود، کشور در عرصه بین المللی به انزواعی کُشنده و مایوس کننده رانده می شود. پزشکیان در شعارهای انتخاباتی اش قول همراهی با جامعه جهانی و شکوفایی اقتصادی را داده بود اما حالا چه شده است که از تندروها، تندروتر شده و گاه حرف هایی می زند که بار حقوقی و سیاسی زیادی بر کشور تحمیل می کند! بی شک آنچه همراهان و وزیران او می گویند و مشورت هایی که به او می دهند،

عاملی مهم در رویکردهای رئیس جمهور است. در اوضاع و شرایطی که هنوز سایه جنگ بر کشور ادامه دارد و مردم با تمام وجود فشارهای اقتصادی را لمس می کنند و بنیان اعتمادها و ارزشهای اجتماعی در حال فروریختن است، آقای رئیس جمهور باید دست به ترمیم کابینه اش بزند و با ورود وزیرانی کاردان و شجاع، گامهای عملی برای منافع مردم ایران زمین بردارد.