عاشورا و تقویت فاکتورهای انسانیت

رامین قربانپور
امروز؛ روز سختی ست نه تنها برای امام حسین؛ بلکه برای نوع انسان و نشان دادن قدرت انتخاب او از میان همه جاذبه ها و کشش های ایمانی، اخلاقی، مادی و دنیوی.
این که از میان دو گزینه ی قدرت و جاه طلبی و تسلیم و تن دادن به خوشی های زودگذر زندگی؛ و ایستادن و مقاومت کردن و دفاع از حیثیت و شرافت و آزادگی و ماهیت خداگونه انسان؛ مجبور باشی یکی را انتخاب کنی و آن هم در مقابل چشمان نگران و تماشاگر مجموعه اهل بیت و یاران خویش و قضاوت نسل های آتی در فراسوی زمان و مکان.
و چه انتخاب سختی! و چه کسی بهتر از حسین می توانست از عهده چنین تصمیم سخت و مهمی برآید؟!
امام حسین راه خویش را برگزید و درس های ایمانی و اخلاقی خویش را عرضه کرد و رفت.
ولی آنچه بسیاری از مدعیان تشیع و طرفداران نهضت عاشورا، با حسین کردند در ضایع کردن عظمت کار وی دست کمی از عمل دشمنانش نداشت.
جریان تشیع تندرو و مدعی طرفداری از امام حسین از مجموعه جریان عاشورا اکسیری ساختند برای تبدیل تمامی کاستی ها و گناهان فردی و فرقه ای خویش، به ثواب و پاداشی که بتواند به عنوان سکوی پرتاب آنان به سوی دروازه های بهشت عمل کند. در واقع عده ایی از تشیع، راه میانبری تعریف کردند برای رسیدن به بهشت؛ که امام حسین و اهل بیت او نیز بر سر این راه، در حال کشیک دادن و هدایت شیعیان به سمت بهشت موعود ایستاده اند.
براستی؛ چه بر سر این واقعه جانسوز، عبرت آموز و تاریخی آمده است که به جای تداوم جریان تاثیر تاریخی اش در زندگی تک تک انسان ها؛ تبدیل به یک تابلویی نوستالوژیک از مجموعه عزا و نوحه و بعضا کارناوال خیابانی گشته و در حد تکرار یک خاطره جای گرفته در حافظه مذهبی مردم تنزل پیدا کرده است .
مردمی که زار و زار برای حسین و خاندانش گریه می کنند و اشک می ریزند ولی از درک ساده ترین روابط ظالمانه عصر خود نه تنها غافل اند؛ بلکه بعضا به بی شرمانه ترین شکل ممکن نیز؛ ظالمان را در تقویت افعال و افکارشان همراهی می کنند.
مردمی که امام حسین را در این چند روز محرم خلاصه کرده اند با محدود کردن خیرات و نذورات به این چند روز، جهت رفتن به بهشت از راه میانبر، آنچنان ضربه های جبران ناپذیری به اقتصاد و محیط زیست وارد می کنند که برای جبران آن ماه ها وقت و انرژی لازم است که صرف شود.
کافی ست یک سری ، با نگاهی تیز بینانه و انتقادی در خیابان های شهر به گشت و گذار بپردازیم دیدن تجمع ها در مناطقی که نذری توزیع می کنند و انبوه پلاستیک و ظروف یک بار مصرفی که سنگفرش خیابان ها را پوشانده است؛ تنها حسی که در آدمی ایجاد نمی کند حس مهربانی و احسان و احترام به فقراست.
آیا بهتر نیست به جای تمرکز بر روی این همه واژه های تکراری کارناوال های خیابانی ، فکری هم به حال مظلومیت خود مسخ شده مان از پی تحریف ارزش های اخلاقی بکنیم.
و کنار گریستن حادثه جانگداز کربلا، اندکی هم برای حافظه نیازمند آگاهی و تهی از خودآگاهی انسانی و ایمانی مان اشک بریزیم.
ای کاش روزی فرا رسد که امام حسین (ع)در جایگاه واقعی نقش خود، یعنی تقویت فاکتورهای انسانیت انسان و تغییر مسیر زندگی انسان های گرفتار ناآگاهی و جهالت قرار بگیرد. به امید روزی که ما پیروان و عزاداران امام حسین حریت و ظلم ستیزی و شعور حسینی را به معنای واقعی کلمه درک و دریابیم.