چشمها را باز کنیم

سی و شش میلیون نفری که اگر امده بودند می توانستند نتیجه صندوق ها را به گونه ای دیگر رقم زنند، نیامدند چرا که امیدی به تغییر وضعیت نداشتند و نمی خواستند خود را شریک بین انتخاب بد و بدتر کنند، و این نکته مهمی است که می بایست مورد توجه مدیران و مسئولان نظام قرار گیرد و به هیچ وجه نمی توان گفت انها که نیامدند ، ایران را دوست نداشتند و به ایران نمی اندیشیدند، که اگر اینگونه بخواهیم فکر کنیم، فاجعه است، پس مدیران و مسئولان نظام اینک باید خوب تحلیل و بررسی کنند که چرا اکثریت، خاموش ماندند، به میدان نیامدند و با رای ندادن خود به وضع موجود اعتراض کردند.
ایا این نکته برای کسی مهم هست؟ و ایا باز روال همچون گذشته خواهد بود؟
محمدرضا شوق الشعراء