فقر فرهنگی یا دست‌ نامرئی خارجی؟

غلامعلی دهقان/در روزهای اخیر بخشی از یک برنامه در شبکه خانگی خبرساز شده است. حمله به نمادی از #ایران_باستان آن‌هم در شرایطی که بخشی از جامعه سیاسی کشور پس از سال‌ها کم‌لطفی به تاریخ دوره ایران باستان به درجه‌ای از بلوغ سیاسی و فرهنگی رسیده است که هر دو دوره تاریخ ایران اعم از دوره باستان و دوره اسلامی را گرامی بدارد.
این درحالی است که تلاش می‌شود با نصب تندیس‌ اسطوره های ایران باستان مثل #آرش_کمانگیر و #کاوه_آهنگر در میادین شهرها به آنها ادای احترام کند و حتی از شخصیت‌های حقیقی مثل #شاهپور ساسانی که دفاع جانانه از کیان ایرانی در برابر تجاوز رومی‌ها داشته هم تقدیر کند.
در چنین شرایطی، ساخت چنین برنامه‌ای از دو حال خارج نیست:
اول اینکه، عوامل ساخت چنین برنامه‌ای دچار فقر فرهنگی و عدم شناخت از تاریخ خود هستند که نشان می‌دهد چقدر این جمله ارنست رنان فرانسوی درست است که می‌گفت: “ملتی که تاریخ نمی‌خواند بزرگانش مثل کودکان فکر می‌کنند و ملتی که تاریخ می‌خواند، کودکانش همانند بزرگان هستند”. به نظر می‌رسد این حالت اول بر حالت دوم ترجیح باشد.
اما حالت دوم می‌تواند آنچه در این مقطع زمانی رخ داده ناشی از نفوذ عناصری باشد که خواهان تداوم دوقطبی‌های کاذب در جامعه ایرانی هستند.
ما در ۱۵۰سال اخیر شاهد دوقطبی‌هایی بودیم که سبب عدم توسعه کشور در تمامی ابعاد شد و ضربات کاری به رشد و توسعه کشور زد؛ از دامن زدن به دوقطبی “مشروعه یا مشروطه” تا دوقطبی “مصدق یا کاشانی” تا دوقطبی “ایران یا اسلام” و… که همگی سبب تفرقه و بازدارنده از “ما شدن” ملت ایران شد.
می‌بایست از گذشته بیاموزیم. من جرب المجرب حلت به الندامه. (هرکس آزمودنی را بیازماید، دچار ندامت خواهد شد).