مرتضی عقیلی در قاب سینمای علی‌اکبر ثقفی

جبار آذین/سینمای ایران،قصه و غصه فراوان دارد که اغلب آن‌ها با زندگی،فعالیت و مناسبات سینماگران به‌ویژه بازیگران پیوندی تنگاتنگ داشته و آن‌چه به این پیوند تداوم و استمرار بخشیده،عشق و رفاقت و ارتباط با تماشاگر بوده است و این ویژگی‌ها در میان هنرمندان و سینمای موسوم به بدنه،نمود و جلوه بیشتر داشته است.

رخداد انقلاب و تغییرات سیاسی و اجتماعی در کشور،راه‌های تازه‌تری برای فعالیت سینماگران و هنرمندان قدیمی و جدید قرار داد و هم‌چنین به خواست و سلیقه،برخی از درها را بست.بسته شدن این درها،شرایط جدیدی را در سینما،زندگی،فعالیت هنرمندان و از جمله بازیگران رقم زد.به گونه‌ای که عده‌ای از هنرمندان قدیمی خود یا دیگران خواسته، نتوانستند در سینمای بعد از انقلاب حضور و کار داشته باشند.از همین رو،بسیاری خانه‌نشین،بعضی مهاجر، چند تنی به‌رغم شوق فراوان برای بازگشت مجدد به سینما،برای ادامه زندگی به مشاغل دیگر روی آوردند.

با این حال،آنچه این هنرمندان را باز به هم پیوند می‌داد،همان عناصر عشق و رفاقت بود که اکنون یک رکن دیگر هم به‌آن افزوده شده بود و آن شور و عطش بازگشت به سینما بود.گرچه چند تنی موفق شدند با حضوری کمرنگ و کوتاه در برخی فیلم‌ها دیده شوند،ولی این لحظه‌های کوتاه،نتوانست و نمی‌توانست کویر عشق آن‌ها به سینما را سیراب کند.

با آن‌که،هم‌چنان درهای بسته شده به روی بعضی از آن‌ها بسته مانده است،ولی تلاش برخی از آن‌ها و همت بعضی سینماگران معتبر کنونی و چراغ سبز مسئولان، توانست،شرایط ورود و فعالیت برای یکی،دو تن از هنرمندان قدیمی سرشناس را فراهم آورد و فیلم سینمایی تماشایی”های‌کپی” ساخته علی‌اکبر ثقفی با بازی مرتضی عقیلی،نمونه حضور یک بازیگر قدیمی در کنار بازیگران و هنرمندان کنونی در سینما است.

های‌کپی در واقع نوعی تورق دیروز و امروز سینما و جامعه با هدایت ثقفی همراه عقیلی است که خوب و جذاب و سرگرم کننده تولید و کارگردانی شده و نسل‌های مختلف تماشاگر سینما را برای تجدید دیدار با مرتضی عقیلی و سینما به سالن‌های سینمای کشور فرا خوانده است.

هر چند مرتضی عقیلی های‌کپی،پیر و شکسته است و در کنار ابوالفضل پورعرب که زاده سینمای بعد از انقلاب است و او هم رنگ پیری بر جسم و جان دارد،اما این دو در کنار دیگر بازیگران و هنرمندان جوان و با ذوق فیلم ثقفی،روح و روان و رنگ و لعاب تازه و متفاوتی به سیل فیلم‌های کلیشه‌ای اکران این روزهای سینمای بیمار کشور بخشیده‌اند و مخاطب فیلم خوش‌ساخت های‌کپی،سینما را مفرح و مشتاق،در فیلم مخاطب پسند ثقفی به تماشا می‌نشیند.